Հայերը հաճախ են լինում այդպես՝ փոքր, աննկատ և առանձնացող: Սովորաբար հայի կերպարը նկարագրվում է ինչպես՝ քեֆչի, ընկերական, շախով-շոևխով և յուրօրինակ: Տվյալ պահին նա առանձնանում էր իր անվախությամբ և հզորությամբ: Պատմության մեջ ավելի է կոնկրետանում այդ կերպարը, և այն, թե ինչպես է կերը դառնում գիշատիչ լինելով անվախ, իսկ գիշատիչը կեր:
Խոսեմ մի քիչ նկարագրված անվախության և ընդհանրապես անվախության մասին: Ընդհանրապես անվախությունը իրենից վտանգ է ներկայացնում։ Սովորաբար անվախ մարդիկ շատ են գնում ռիսկի չգիտակցելով հնարավոր եղանակները և վտանգը, լինում են անկանխատեսլի: Տվյալ պահին անվախությունը գիտակցված էր` պլանավորած, դրա համար էլ ունեցավ ցանկալի արդյունք: Հայ մուկը իրենից ներկայցանում է մի հույս, որը առաջնորդում է ավելի ուժեղին հաղթելու և որոշ կարծրատիպեր կոտրելու: