Եհ՜․․․ Ամենաանիմաստ, ժամանակատար պրոցեսը, սպասումն է։ Ախր կան է մարդիկ ովքեր կարողանում են համբերատար սպասել, ժամանակ առ ժամանակ էլ հույս չունենալով։ Չեմ կարողանում հասկանալ այդ մարդկանց, ովքեր սպասում են առանց հույսի և վերադաձրի խոստում ունենալու։ Այդպիսի մարդիկ սպասում են, բայց և խորտակում իրենց կյանքը՝ ժամանակի զգացումը կորցնելով, մոռանալով ներկայի արժեքը և այն միտքը, որը քեզ պնդում է հիշել, արդյոք արժե սպասել սպասվածին, թե դա ուղակի երազանք է․․․
Write a comment