Տարօրինակ

Զայրանում եմ երբ մեկին ասում ես քո կարծիքը պնդելով, որ մի բան սխալ է, իսկ ինքը քեզ պատասխանում է, որ եթե դա կա ու անում են ուրեմն ճիշտ է։ Բա լավ դե արի ու մի ասա, եթե բոլորը գլուխը պատովն տաին ասեին գլխացավը անցնում է հո դա ճիշտ չէ։ Մենք մարդիկ շատ ենք նման հսկայական պարիսպի, որը բաղկացած է մանր քարերից։ Այդ ամեն մի մանր քարը մի մարդ է, բոլորս իրար նման։ Երբ մեկը գույնը փոխում է և դառնում կանաչ կամ դեղին բոլորը սկսում են բացասական տեսնել դրա մեջ, ինչու՞, աստված գիտի։ Երբ տեսնում ես, որ մի բանը անելը քո իսկ առաջարկաց ձևով ավելի հարմարավետ է, բոլորը կարձում են, որ դու կտցրել ես և տարօրինակ բաներ ես անում։ Չեն մտածում, որ այդ ուրիշ, ինենց ասած <Տարօրինակ> բաներ անելով է մեր կյանքը դառել այսպես։ Հին ժամանակ, երբ ինչ որ մի տարօրինակ չհատնաբերեր կրակը կամ նիզակը մենք բոլորս հիմի չեինք լինի։ Ըստ ինձ, իմ, քո, բոլորի կյանքի փոխվելը գալիս է նրանից, որ մեկը մի <Տարօրինակ> բան է անում, որը հանգեցնում է մեծ փոփոխության և կյանքի մոնոտոնությունը փոխում։ Ճիշտ է, ոչ միշտ է դեպի լավը փոխում, բայց գոնե փոխում է։ Իմ կարծիքով առանց <Տարօրինակ> քայլերի, իմ, քո, բոլորիս մոնոտոն կյանքը կլինի ուղակի անիմաստ ժամանակի վատնում։