Նայում ես երկնքին ու հիասթափվում տեսնելով նրա մեջ սառնություն, դատարկություն բայց ևմաքրություն ու պարզություն: Դատարկ, սպիտակ, անկապ... Անընդհատ փորձում եմ նայելերկինք գտնելով նրա մեջ գոնե մի տարբերություն հուսալով փոփոխության, բայց ապարդյուն:Խոսքեր չունեմ ասելու... Երկնքի դատարկությունը աչք է ցավեցնում, իսկ իմ պետկերացումըտխրություն է առաջացնում: Անհույս եմ գտնում սառած ձնապատ երկնքին նայելը, քանզի գիտեմնրա դատարկությունը: Տխրում եմ տեսնելով նրան դատարկ, բայց և գիտեմ նրա ապագան, ինչնհույս է տալիս մեղմացնել իմ պատրկերացումը նրա հատդեպ: Փորձել եմ , փորձում եմ, կփորձեմգտնել նրա մեջ առանձնահատկություն բացի նրանից որ այն <դատարկ> է, բայց ամենըապարդյուն էր, ապարդյուն է, և ապարդյուն էլ կլինի: Չեմ կարողանում գտնել երկնքիխորությունը, վեհություը: Այն տգեղ է համեմատած մայրամուտին, կապույտ երկնքին նույն իսկգիշերվա մթությանը, քանզի այնտեղ էլ կան առկայծող աստղեր, որոնք լցնում ենդատարկությունը:
Դատարկ երկինքը ասոցացնում եմ անհավես մարդկանց, մինչ դեռ մայրամուտը նմանեցնում եմ հակառակին:
I am looking at the sky and becaming disappointed when I see its cold emptiness, but in the purity and clarity. Blank, white, mindless… I am constantly trying to look at the sky, trying to find in it at least a diffrence hoping for a change, but in vain. I have no words to say... The sky's emptiness is pricking my eyes, and my imagination is generateing. I find it hopeless looking at frozen snowy sky, because I know its emptyness. I am getting sad seeing it empty, but I know its future, and that makes my imagination hopefull... I tried , I am trying and I will try to find its difference besides the fact that it's <empty>, but all was in vain, is in vain, and will be in vain. I can't find the sky's depth, majesty.. It's ugly compared to sunset, to blue sky, even to the darkness of the night, because even there the stars fill the void...
I am associating the empty sky to dismal people, when I associate the sunset to the oposide of it...